Het heeft zijn tijd geduurd, maar er is op de valreep toch eensgezindheid over wie België naar de Europese Commissie stuurt. Het wordt Marianne Thyssen van de Vlaamse christendemocraten (CD&V), een oudgediende in het Europees Parlement.

Ik had het genoegen om Thyssen te interviewen voor mijn boek Ons Europa is niet dat van hen en vond haar een bijzonder aimabele dame. Hierbij een korte passage die situeert waarom Europa haar zo nauw aan het hart ligt:

Een week voor de val van de Muur is Marianne Thyssen in Praag. Ze ziet er massaal Oost-Duitsers naar de West-Duitse ambassade in het Lobkowiczpaleis trekken. ‘Zowel het gebouw zelf als de tuin zat barstensvol asielzoekers’, vertelt ze me. ‘Ik heb er rondgelopen en met hen gepraat aan het tuinhek. Voor het eerst realiseerde ik mij echt wat vrijheid is. De tranen stonden in mijn ogen. Ik zag een jong koppel met een baby van nog geen maand oud die door hun ouders werden afgezet, een sportzakje in de hand, meer hadden ze niet bij. Na een emotioneel afscheid gingen ze de ambassade binnen met de vraag of ze elkaar ooit nog terug zouden zien. Niemand wist toen met zekerheid dat de Berlijnse Muur zou vallen.’

Van ons gesprek onthoud ik ook dat de visie die Thyssen op Europa heeft, sterk verschilt van die van mij. Dat is natuurlijk niet erg. Het zou maar saai zijn, mochten we er allemaal hetzelfde over denken. Een van de dingen die we wel deelden, was de ontgoocheling over de zwakke uitwerking van de dienstenrichtlijn. Maar Thyssen blijft boven alles doen aan Realpolitik:

‘De dienstenrichtlijn is in vergelijking met het initiële voorstel van Bolkestein inderdaad afgezwakt in het Europees Parlement’, erkent Thyssen, die een van de grote pleitbezorgers was voor de vrijmaking van de diensten. ‘Maar tegen de hevigste lidstaten zeg ik dan: ‘We hebben iets, en anders hadden we niets’.’

Sneller gaan met een beperkte groep van EU-landen was een optie, gaf ze toe. Maar ze waarschuwde wel meteen voor de gevaren daarvan:

‘Ik ben niet tegen een Europa van twee snelheden’, zegt Marianne Thyssen aarzelend als ik haar het voorstel van Open Europe voor een ‘versterkte samenwerking’ voorleg. Dat komt erop neer dat ze als groep een gezamenlijke wetgeving invoeren waaraan enkel de geïnteresseerde lidstaten deelnemen (bijvoorbeeld om een taks op financiële transacties in te voeren). 
‘Als het niet vooruit gaat, moet je niet het ritme van de traagste volgen, maar vooruit durven lopen. Dat is niet hetzelfde als er een kippenren van maken, waarbij een land de ene keer wel meedoet, maar de andere keer niet. Dan krijg je een Europa met honderdduizend stukjes waar niemand nog wijs uit geraakt, om van de administratieve kosten nog te zwijgen. Op termijn dreigt een integratie op twee snelheden wel de interne markt finaal uit elkaar te trekken. Meerdere snelheden kan, meerdere richtingen niet.’

Marianne Thyssen is een hardwerkende politica met een hart voor en een visie op Europa. Ik wens haar het beste. En nu moedig voorwaarts!