Boy, that escalated quickly… I mean, that really got out of hand fast.

Die legendarische zin uit ‘Anchorman: The Legend of Ron Burgundy’, met Will Ferrell in de hoofdrol, vat perfect in welke roetsjbaan we met Griekenland beland zijn. Ondanks dat een ja-stem de rationele keuze was, heeft de Griekse bevolking zondag met een overtuigende meerderheid het nee-vakje aangekruist. Het buikgevoel bleek dus sterker dan de rede.

Het is onversneden ironie hoe de Griekse politici deze stunt proberen te verkopen als een overwinning van de democratie in Europa, terwijl er ook in die andere 18 eurolanden politici zijn die dit moeten gaan verkopen aan hun eigen kiezers.

Dat zal ze volgens mij niet lukken. De meeste Europeanen zijn nu wel klaar met de Grieken. Ook binnen de Europese cenakels is er weinig animo om opnieuw rond de tafel te gaan zitten met de avonturiers en draaikonten van Syriza. Katia Tieleman, professor aan de KU.Leuven had daar onlangs in Terzake enkele interessante bedenkingen rond (hier te zien op 15m34s).

Het is misschien wel tijd om afscheid te nemen van de Grieken. Zoals ik eerder betoogde is de negatieve precedentswaarde om het land te allen koste in de euroclub te houden veel groter dan die om er afscheid van te nemen. Er viel met de lui van Syriza geen haalbaar akkoord te onderhandelen vóór het referendum, en dat zal erna niet plots veranderen.

Concreet moet de Europese Centrale Bank (ECB) voor dinsdag beslissen wat ze met de Emergency Liquidity Assistance gaat doen. Die ELA is een noodlijn waarmee Griekse banken zich bij gratie van Frankfurt kunnen financieren bij de nationale bank van Griekenland. Ze beloopt nu zo’n 90 miljard euro (hier leest u er alles over).

De ECB heeft lang gedaan alsof de Griekse banken niet insolvabel zijn, maar dat fabeltje kan niet langer stand houden. Natuurlijk is het afsluiten van de ELA niet alleen een monetaire, maar ook een politieke beslissing aangezien het Griekenland de facto uit de eurozone knikkert. Daarom is het belangrijk dat de ECB politieke rugdekking krijgt. Hoewel die van de Europese Raad van staatshoofden en regeringsleiders moet komen, zou het goed zijn, mocht ook Commissie-voorzitter Jean-Claude Juncker mee de rangen sluit.

Een euro-optimist ziet in alle ellende wel een lichtpuntje. Als Griekenland als dysfunctioneel land zijn eigen boontjes moet doppen buiten de muntunie, en eventueel zelfs buiten de Europese Unie, kan de economische klap zo groot zijn, dat het de wind uit de zeilen neemt van Syriza-klonen in andere eurolanden. Bovendien hebben Portugal en Spanje het ergste achter de rug, en kan Europa beide nog extra steun kan geven als beloning voor de hervormingen die ze al hebben doorgevoerd.

Benieuwd wat er de komende dagen nog op ons afkomt!