Mijn hartelijkste wensen voor de schaarse schare lezers van deze website. U was in 2015 een fijne bende, en ik zou u voor geen geld ter wereld willen inwisselen voor de editie van 2016. 🙂

Voor wie nieuw op deze blog belandt: pak een stoel, zet er u bij, en wees welgekomen. Mocht u 2015 willen inhalen, dan hierbij een kort overzicht.

Vorig jaar verschenen er 30 berichten op deze blog. Factchecking Wouter Beke: ‘Deflatie maakt spaargeld minder waard’ bleek de meest gelezen post.

Terugkijkend ging het onder meer over de beurs als oplossing voor welvaartsongelijkheid, een invloedrijke maar onbekende econoom, het onvermijdelijke Griekenland en Griekenland, privacy als recht in plaats van als claim (en de hondshaai die om niet privacy gaf). Tot slot waren er ook nog uittreksels uit de Trends-reeks over ondernemers en hun vakbonden.

De meeste gelikete zin was overigens een uitspraak van de Canadese sociaal-democratische politicus Tommy Douglas (1904 – 1986):

De mens kan nu door de lucht vliegen als een vogel, in de oceaan zwemmen als een vis, hij kan in de grond graven als een mol. Als hij nu maar eens over de aarde kon wandelen als een mens, dan was dit het paradijs.

En voorwaarts…

In 2016 hoop ik op deze blog analyses en opinies te posten die u, de lezer, zullen interesseren. Dat zal niet altijd lukken, zoals niemand minder dan Louis Paul Boon zo mooi opmerkte:

De schrijver zal hier te vlug overheen stappen en daar te veel uitbreiden, en op die manier gaat het een zee worden, een plas, iets dat op niets trekt: maar er blijft de smalle troost dat hij geniaal zal zijn in bijkomstigheden.

Of het lukt om geniaal te zijn, valt te bezien, maar het is in elk geval een nobel streefdoel. Een klare blik houden is misschien nog de grootste uitdaging voor het journaille, zoals Toon Tellegen vlijmscherp vatte in dit gedicht uit 2011:

De schrijver vindt een slachtoffer,
een slachtoffer op zijn weg

de schrijver blijft staan en beschrijft het slachtoffer –
dat is mijn plicht, denkt hij, het is mijn slachtoffer –
beschrijft het nauwkeurig en gepassioneerd:
de angstige blik, de pogingen tot verweer,
het bloed uit de mond

als hij is uitgeschreven gaat de schrijver verder,
maar met gespitste oren:
leeft het slachtoffer nog,
hoort hij het nog schreeuwen,
iets wat het nog niet eerder heeft geschreeuwd?

o, denkt hij, slachtoffers zijn zo verhelderend…

de zon gaat onder, de zenuwen van de schrijver zijn tot het uiterste gespannen –
dat moet, denkt hij.

Voilà, laat ons met die nuchtere noot indachtig een mooi jaar inzetten. En laat in de comments gerust weten wat u van de blogposts vindt.