Zonet sloeg de hagel tegen de ruiten. Het geluid van een depressief seizoen. Zoals Lisa Genova zo mooi schreef in ‘Still Alice’… ‘The beginning of spring was an untrustworthy and ugly liar.’

Geen prille lentezon te zien dus, al dagen niet. Maar laat er ons toch even van dromen. En dan kan ik niemand beter bedenken dan een van mijn lievelingsauteurs, Cyriel Buysse. Uit zijn boek Lente (1907):

‘Zij waren buiten ’t dorp gekomen en volgden nu met vlugge schreden den zandigen landweg, die in blonde bochten kronkelde, vlak zonder omgrenzende slooten noch boomen, als een lang, bleek, slingerlint, achteloos midden in de weelde der malschgroene lentevelden neergeworpen. De zachte meilucht was wazig-teerblauw met gouden glanzingen in ’t westen, waar de zon achter verre boomen onderging, en overal zongen de leeuwerikjes met hun jubelende stemmen de illuzie-volle blijheid der nog vele, rijke en schoone dagen tegemoet.’

[…]

‘Wijdalom strekten de weelderige lente-landouwen zich uit. Het koren, een paar voet hoog, stond reeds in de aren, de heldergroene vlasgaarden lagen donzig als fijne fluweelen tapijten op den zachtgolvenden grond, en hier en daar in de verten schitterden, tusschen het pas ontloken, frischdoorschijnend groen van heesters en boomen, de lange, fijne, tintelgouden streepen en vlekken van het bloeiend koolzaad. Als eilandjes midden uit een groene-en-gouden zee, rezen de oude, groote boerderijen met hun bloeiende appelboomgaarden ten alle kanten op, en in den teerblauwen hemel vol kleine, rozig-witte wolkjes, orgelden eindeloos de zoete stemmetjes der leeuweriken.’

De lente doet lelijk, en is niet te vertrouwen, maar bij Buysse is ze in goede handen.