Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier nog eens iets gepost heb, zo realiseerde ik mij dit weekend. De voorbije maanden heb ik nochtans niet stilgezeten. Een van de leukere dingen in die periode was het schrijven van de tweewekelijkse column Marktmeesters in de weekendeditie van Het Financieele Dagblad. Dat genoegen viel me te beurt omdat een vaste columnist even buiten strijd was.

Ik schreef in totaal zeven columns over spelers op de financiële markten. Die kan u hier lezen, met alvast een kleine passage.

Goud, maar alleen voor wie alle vertrouwen kwijt is
Timing blijft cruciaal, benadrukt William De Vijlder, hoofdeconoom van BNP Paribas. ‘Als je het gemiddelde brutodividendrendement van 3,5% van een brede Europese aandelenindex tien jaar lang laat liggen omdat je geld in dividendloos edelmetaal zit, moet die index al ongeveer 30% zakken om nog van een goede beslissing te kunnen spreken.

In een andere wereld overtreft de ECB zichzelf
De wijze woorden van Milton Friedman lijken helemaal vergeten. ‘We lopen het gevaar het monetair beleid een belangrijkere rol toe te dichten dan het werkelijk heeft, en er meer van te verwachten dan het kan bereiken’, verklaarde de vader van het monetarisme.
Beleggers trappen in dezelfde val, zo illustreert hun gedrag bij elke nieuwe stimulus door de ECB. Vandaag zijn ze laaiend enthousiast, morgen vinden ze het nog net genoeg, en overmorgen eisen ze meer. Maar de economie, die volgt niet. Het is niet omdat de centrale bank de buikriem telkens een gaatje groter legt, dat de pens meegroeit.

Toren van Basel
Heldere en uniform toegepaste Basel III-regels over kapitaal- en liquiditeitsnormen zouden het absolute minimum moeten zijn. Misschien kan er daarom eens een verdieping aan regels van Basel af, in plaats van telkens één erbij. Bijvoorbeeld: het balanstotaal van banken mag maximaal 20 keer het eigen vermogen bedragen. Dan hebben ze een kapitaalbuffer van minstens 5%, en is er ook geen discriminatie meer in de behandeling van schuldpapier van overheden en bedrijven met een gelijkaardige kredietwaardigheid.

Main Street kent noch gelooft de Fed
‘Monetair beleid is het effectiefst als het grote publiek begrijpt wat de Fed probeert te doen, en hoe’, verklaarde Janet Yellen nochtans in 2013, kort voor ze Ben Bernanke opvolgde aan het hoofd van de Amerikaanse centrale bank. Juist daarin schiet de Fed schromelijk tekort, stelt Carola Binder van Haverford College vast. Inflatieverwachtingen verankeren blijkt stukken beter te lukken op Wall Street dan op Main Street.

Japan, waar centrale bankiers groene bananen lusten
Met haar belofte deze week om de langetermijnrente op nul vast te spijkeren, duwt de Japanse centrale bank beleggers nog meer uit overheidspapier in de richting van aandelen. Dat is zeker niet in het belang van alle Japanners, merkte een strateeg deze week op. ‘Ze vertellen 88-jarigen dat aandelen een goede belegging zijn voor de lange termijn. Welke lange termijn? Veel mensen kopen op die leeftijd zelfs geen groene bananen meer.’

Dodo’s en een stoomwals op de obligatiemarkt
In ‘Alice’s Adventures in Wonderland’ van Lewis Carroll worden een aantal personages op een bepaald ogenblik nat. Om droog te worden, beslist de dodo om een wedstrijd uit te schrijven. Iedereen moet rond het meer lopen tot ze droog zijn. Als ze de dodo vragen wie gewonnen heeft, denkt hij lang na en besluit: ‘Iedereen heeft gewonnen, en iedereen krijgt een prijs’.
Obligatiebeleggers lijken vandaag op de dodo, ook zij delen aan iedereen geld uit. ‘Ze pikken muntjes op voor een aanrollende stoomwals’, merkte een collega met een diepe zucht op.

Banken gaan plankgas door oranje
Toen de legendarische Amerikaanse bankovervaller Willie Sutton werd gearresteerd, vroeg iemand hem waarom hij zo veel banken had overvallen. ‘Omdat daar het geld zit.’ Vandaag lijken de misdrijven vooral aan de andere kant van het loket te vinden. Neem Deutsche Bank, door Amerikanen wel eens als ‘Douche Bank’ uitgesproken.