Ach, de brexit. Komt het ervan, en zo ja, onder welke omstandigheden? Wie het weet mag het zeggen.
Zowel het Britse weekblad The Economist als het Amerikaanse magazine The New Yorker had recent een scherpe analyse die de moeite waard is om te lezen.
Mrs May was dealt a bad hand in Brexit; she has played it extraordinarily badly.
[Donald Trump] conceded that Brexit has gone badly, but he didn’t think that there should be a second referendum: “It would be very unfair to the people that won. They’d say, ‘What do you mean, you’re going to take another vote?’ ” But, as Trump will soon be reminded, that’s how democracy works: you don’t face voters just once but again and again, as they come to see what your promises amount to. And sometimes the second answer is very different.
Persoonlijk geloof ik niet dat een tweede referendum politiek haalbaar is. In de praktijk kan het toch plaatsvinden als er nieuwe verkiezingen komen. In dat geval zal de campagne vooral rond het brexitvraagstuk draaien, en zullen de partijen duidelijke posities moeten innemen.
Het gevaar voor de Conservatieven is dat de partij daardoor splijt, en een redelijke en radicale brexitpartij baart. De uitdaging voor Labour van leider Jeremy Corbyn is om de halfslachtige koers die de partij nu vaart te vervangen door een duidelijke visie. Kleinere partijen zoals de Liberal Democrats en The Independent Group kunnen zich bij een nieuwe volksraadpleging dan weer duidelijker profileren.
Verkiezingen zijn geen garantie voor een degelijke oplossing, maar het Britse volk zou zich na de belabberde politieke vertoning van de afgelopen jaren nog eens moeten kunnen uitspreken. Zoals de Britse schrijver Jonathan Coe dit weekend verklaarde in het FD:
‘De ergste leugen van de Leave-campagne was niet dat een vertrek uit de EU wekelijks £350 mln zou uitsparen voor de Britse gezondheidsdienst. Nee, het was de belofte dat het snel, gemakkelijk en zonder economische schade kon gebeuren.’
Op naar verkiezingen dus. Moedig voorwaarts. Altijd moedig voorwaarts.
Daan Ballegeer 